"Μα καλά...τα τρώνε;"
Έχω αναφερθεί και σε προηγούμενη ανάρτηση, για τις κατά καιρό εμμονές μου με τα λιμάνια , τις βιομηχανικές ζώνες και όλη αυτή την γλυκιά παρακμή που πηγάζει μέσα από αυτά.
Εκεί που διστάζεις να πετάξεις το αποτσίγαρο στο νερό μήπως εκραγεί η θάλασσα από τα πετρέλαια και συνάμα παρακαλάς να μην έχει κύμα και σε πετύχει ξώφαλτσα το τοξικό ύδωρ προκαλώντας σου κνησμό και αλλεργικό σοκ... λίγο πριν εναποθέσει η επιστήμη τις ελπίδες της στο Θεό.
Τα παραλέω ε; Οκ, δεν κυριολεκτώ αλλά κάπως έτσι...ή, σχεδόν έτσι.
Πέρα από την παρούσα υπερβολή μου στο μέτρο της μόλυνσης, το σημαντικό ζήτημα που με απασχολεί χρόνια τώρα, είναι αυτό που απευθύνουν τα μάτια προς στον εαυτό μου καθώς βλέπουν ανθρώπους να ψαρεύουν στις αποβάθρες του ΟΛΠ : "Μα καλά...τα τρώνε;"
Και ειλικρινά αδυνατώ να απαντήσω γιατί έχει ήδη δημιουργηθεί πρωτύτερα ένα άλλο αναπάντητο ερώτημα...
"Μα καλά...ζούνε ψάρια;"
Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια στις φωτογραφικές μου εξορμήσεις γύρω από το λιμάνι,ποτέ δεν έχω βρεθεί μπροστά σε αγκίστρι που σηκώνει κάποιο ψάρι .
Αλλά ούτε και έχω δει κάποιο ήδη ψαρεμένο, (όμως αυτό δε λέει τίποτα, μιας και οι ψαράδες συνήθως προτιμούν να συντηρούν τα τρόπαια τους κρυμμένα από τα περίεργα μάτια).
Έτσι κάθομαι και παρατηρώ ανθρώπους που ψαρεύουν στο λιμάνι ...
ή παρατηρώ ανθρώπους που παρατηρούν άλλους ανθρώπους που ψαρεύουν στο λιμάνι...(όπως και στην παραπάνω φωτογραφία).
Είμαι σίγουρος ότι για κάποιους από αυτούς η συγκεκριμένη δραστηριότητα α αποτελεί είδος διασκέδασης και χαλάρωσης. Αυτό το καταλαβαίνεις αν βρεθείς εκεί βράδυ Σαββατοκύριακου οπού η κίνηση είναι μειωμένη (και κυρίως τους ζεστούς μήνες) .Θα συναντήσεις ολόκληρες παρέες και οικογένειες με τραπεζάκια και καρέκλες, να γευματίζουν,πίνουν και τραγουδούν υπό την μουσική υπόκρουση κάποιου CD αυτοκινήτου, καθώς περιμένουν να περάσει κάτι απο τα δολώματα τους
Εδώ να επισημάνω ότι το φαινόμενο "ψάρεμα στον ΟΛΠ" κρατά από παλιά, από προ-κρίσης εποχής.
Μια σκέψη είναι ότι αν τελικά ζούνε ψάρια εκεί μέσα, οπού αν υποθέσουμε καταλήγουν στα στομάχια των θηρευτών τους, τότε δεν μπορούμε να το καταλογίσουμε ως επακόλουθο της οικονομικής κατάστασης.
Αρκετά! Μάλλον εδώ πρέπει να βάλω ένα φρένο στην δακτυλογραφημένη πολυλογία μου
Νομίζω ότι φτάνουν οι αναλύσεις και στα ερωτήματα που πηγάζουν μέσα από αυτές.
Όσο για τις απορίες μου,ξέρω πως πολύ άπλα θα μπορούσα να λύσω τις όλες, ρωτώντας κάποιους ανθρώπους που ψαρεύουν, εμπιστευόμενος και ποντάροντας στην ειλικρίνεια τους .
Όμως πραγματικά...δε θέλω να το κάνω.
Ίσως γιατί δεν θέλω να απογοητευτώ από τη απάντηση τους.
Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι κάτω από το πετρέλαιο και στον τοξικό βούρκο του πυθμένα ζούνε μεταλλαγμένα λαβράκια με τρεις ουρές και δυο κεφάλια... (Θυμάστε τα φαγητά του Κινέζικου εστιατορίου στο eXistenZ;).
Και ότι ναι, τα τρώνε τελικά ...και πως σε λίγα χρόνια που θα βιώσουν τις συνεπειες, θα είμαι εκεί στο ίδιο ντοκ, να φωτογραφίζω το ανέβασμα μιας δικέφαλης κόκκινης τσιπούρας και την διαδικασία απαγκιστρωσης της από το τρίτο χέρι του αλιευτή.
Αν θέλετε να διαβάζετε τις αναρτήσεις μέσα από το Facebook μεταβείτε στη σελίδα :: εδώ ::
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου