Σάββατο 5 Απριλίου 2014




Βουντού στο Κερατσίνι


"Τι στο διάολο θέλει μια ακρωτηριασμένη κούκλα κρεμασμένη σε ένα συρματόπλεγμα και ένας σκύλος να ουρλιάζει από κάτω;"

Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν αμήχανα θέλω να φωτογραφίσω και στερούμαι έμπνευσης, ανεβαίνω στη μοτοσικλέτα και χαράζω πορεία προς το βιομηχανική περιοχή τς ακτογραμμής Κερατσίνιου - Δραπετσώνας, με την ελπίδα να συναντήσω κάποιο θέμα αντάξιο μερικών κλικ.

Η αλήθεια είναι πως πάντα βρίσκω κάτι και αυτό ίσως να οφείλεται σε αυτήν την γλυκιά παρακμή που "ευωδιάζει" ( δε το λέω ειρωνικά) κατά μήκος της "εκεί "  παραλιακής. 
Μια παραλιακή που ευτυχώς δεν γνώρισε μέχρι τώρα τι θα πει "ποιότητα και ανάπτυξη" ,έννοιες συνυφασμένες με την κατάχρηση του χώρου από φραπεδομάγαζα και κακόγουστα νυχτερινά κέντρα με θαμώνες που αρέσκονται να ντύνουν με αδιάφορα μουσικά ακούσματα την αδιάφορη ζωή τους .
Αυτό το άδειο τοπίο από κατανάλωση, το οποίο εκδιώχνει τον επισκέπτη  προς την "άλλη"  παραλιακή, με έλκει κάνοντας με να επενδύω ευχάριστα αρκετές ώρες στην εικαστική κατ ε με "υπανάπτυξη".
Δραπετσώνα βουτνου

Έχοντας από πολύ μικρός ένα ανεξήγητο κόλλημα με τα καράβια και το οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά, χρήζω τη περιοχή ως την καταλληλότερη κοντινή για να ικανοποιήσει την φωτογραφική μου μανία, ακόμα και να γυρίσω δίχως σημαντικές εικόνες ,αφού όλο και κάποιο ταλαιπωρημένο πλοίο θα έχω φυλακίσει στην ψηφιακή μου μνήμη .

Ακόμα και να μην είσαι θαμώνας δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να μαντέψεις κατά προσέγγιση το τοπίο και τα θέματα που  κυριαρχούν.Εμπορικό λιμάνι,διάφορων ειδών πλοία,δεξαμενές,φουγάρα,ερείπια και φυσικά η απαραίτητη θαλάσσια μόλυνση.

Κάπως έτσι φανταζόμουν ότι θα κυλούσε φωτογραφικά και εκείνη η Κυριακή του Φλεβάρη.
Κι όμως η έκπληξη που μου επιφύλασσε η στροφή μετά το λιμανάκι των ερασιτεχνών αλιέων με κατεύθυνση από Δραπετσώνα προς Κερατσίνι ήταν αναπάντεχη.

Ο τρόπος που ήταν ξαπλωμένο ένα μικρόσωμο σκυλί στην άκρη του δρόμου καθώς το προσπερνούσα μου τράβηξε την προσοχή . Είχα την εντύπωση ότι ήταν τραυματισμένο προφανώς από κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο...
Πριν περάσουν 20 μέτρα είχα φρενάρει και είχα γυρίσει πίσω.
Οι γρήγορες σκέψεις που απασχολούσαν το μυαλό μου ήταν που θα έβρισκα κάποιο ιατρό Κυριακάτικα σε μια περιοχή που δεν γνωρίζω και πως θα μετέφερα το ζώο με ασφάλεια με την μοτοσικλέτα, αν τελικά οι φόβοι μου ήταν πραγματικοί.
Σταμάτησα ,έβαλα το σταντ και κατέβηκα...Πλησίασα αγχωμένα...Αυτό με κοίταξε με απορία και κάπως τρομαγμένα, αμέσως σηκώθηκε και κάθισε στα πίσω πόδια.
Εκεί κάπου χαλάρωσα κι εγώ ,αφού  ο σκυλάκος μάλλον από ανία "πέθαινε" στο δρόμο και όχι από ατύχημα.
Ξαφνικά και χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος ,σηκώνει το κεφάλι του και αρχίζει ουρλιάζει!
Το εξέλαβα ως αντίδραση φόβου, οπότε σταμάτησα να τον πλησιάζω και πάγωσα εκεί που ήμουν.
Μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα έντασης και σκέψεων από την στιγμή που ήρθα ,δεν είχα παρατηρήσει αυτό που μόλις έγινε το επίκεντρο του κόσμου για εμένα, εκείνη τη στιγμή. 

Το ασαφές "πράγμα" που ήταν κρεμασμένο στο συρματοπλεγμα ,επάνω από το κεφάλι του συμπαθέστατου τετράποδου δεν ήταν κάποια σακούλα που συνηθίζεται  να σκαλώνει από τον αέρα σε σύρματα, άλλα μια διαμελισμένη πλαστική κούκλα!
Εντάξει!!! δεν κάθισα να το αναλύσω, ένιωσα ότι για αυτή την σκηνή που μου θύμιζε κακογυρισμένο cult movie ο χρόνος  προς το τέλος της μετρά αντίστροφα. Για πόση ώρα ακόμη θα είναι από κάτω ο σκύλος;
Αρκετά απροετοίμαστος και με  βεβιασμένες κινήσεις έβγαλα τη μηχανή και πήρα μερικά γρήγορα κλικς βάζοντας μηχανικά και στο περίπου τις κατάλληλες ρυθμίσεις αφού δε φωτογραφίζω ποτέ αυτόματα .
Αυτή η απότομη μετατόπιση ενδιαφέροντος από τον σκύλο στην κούκλα και κατόπιν ο ενθουσιασμός φωτογράφησης όλης της σκηνής , προφανώς τρόμαξε περισσότερο τον μικρό κοπριτάκο και άρχισε με γρήγορες κινήσεις να απομακρύνεται αφήνοντας με μόνο με το πλαστικό πτώμα πάνω από το κεφάλι μου και την κάμερα στο χέρι.

Κατά τη διάρκεια που αφιέρωνα εκεί τα αποκλειστικά μου πλάνα, προσπαθούσα να σκεφτώ τον τρόπο που βρέθηκε να είναι κρεμασμένη από τα μαλλια, να αγναντεύει τη θάλασσα έχοντας επιδεικτικά γυρισμένη την πλάτη  στον απέναντι λόφο με τις πολυκατοικίες.
Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν παιδιά που έχοντας διαβάσει κάποιο κόμικ με βουντού , πήραν την ιδέα για να τρομάξουν κάποιους φίλους . Ή να  πήραν την ιδέα από κάποια ταινία ...αλλά μπορεί και όχι, άπλα να πάιζαν και πάνω στο παιχνίδι να την έβαλαν εκεί. Έτσι...χωρίς λόγο!
Από την άλλη όμως, ο δρόμος αυτός είναι γρήγορος και επικίνδυνος για να παίζουν παιδιά αλλά ουτε και σπίτια υπάρχουν κοντά. Έπρεπε να βρω κάτι άλλο που να στέκει καλύτερα.
Το μυαλό του Σέρλοκ που είχε αντικαταστήσει το δικό μου, μου πρότεινε μια εκδοχή .
Ίσως να ήταν παιδάκια Ρομά που είχαν κατασκηνώσει οικογενειακώς μέσα στο χωράφι.
Εξ άλλου η κούκλα έδειχνε να ήταν κρεμασμένη από μέσα...
Όμως... δεν έβλεπα πουθενά κάποια είσοδο και αυτό ήταν μια ένσταση. Εν τέλει αναίρεσα γρήγορα την συντηρητική αυτή ένσταση,αφού ως γνωστόν οπού υπάρχει συρματοπλεγμα κάπου θα υπάρχει και μαι τρύπα.
Αλλά πάλι...γιατί να ήταν παιδιά;
Έτσι άφησα για το τέλος μια πιο αυθόρμητη εκδοχή κρεμάσματος:

Άσχετα με το πως διαμελίστηκε η κούκλα, κάποιος να πεταξε και απλά να γαντζώθηκε εκεί.
Να υπήρξε ως σκουπίδι στο δρόμο και κάποιος να προσπάθησε να την πετάξει μέσα στο χωράφι.
Ή αυτός που την είχε μέχρι τότε να την πέταξε μέσα από ένα αυτοκίνητο .
Και στις δυο περιπτώσεις,εντελώς τυχαία και μετά από κάποιες εναέριες στροφές που θα ζήλευε και η καλύτερη αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής να σκάλωσε εκεί.
Όλα έστεκαν θεωρητικά αλλά και τίποτα από αυτά.....

Όμως  αρκετά είχα  φιλοσοφήσει το θέμα, ο ήλιος σε λίγο θα έπεφτε ,το φως δε θα ευνοούσε τα επόμενα πλάνα στη παρακάτω στάση και έπρεπε να προλάβω.Έτσι και αλλιώς το γνώριζα πως το μυστήριο δε θα λύνονταν ποτέ.
Όπως και να είχε συμβεί για μένα ήταν μια αυθόρμητη εικαστική παρέμβαση άγνωστου και εφήμερου καλλιτέχνη με την βοήθεια του τυχαίου...
Ανέβηκα βιαστικά στην μηχανή.Νευρική μανιβελιά,γκάζι και έφυγα...
Μπορεί οι φωτογραφίες για τον άλφα ή τον βήτα λόγο να μην ήταν εικαστικά καλές, αλλά σίγουρα είχα το θέμα.
Ήμουν ήδη στο δρόμο για το επόμενο. Και μέσα μου ήμουν σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα έχω να κάνω ξανά με καράβια,δεξαμενές,φουγάρα και ερείπια.
Όπως και έγινε...

Το βράδυ γυρνώντας αισθανόμουν πολύ τυχερός που βρέθηκα παρόν σε μια τόσο σπάνια συγκυρία η οποία κράτησε μόνο 15 δεύτερα μέσα στην αιωνιότητα και κατάφερα να την αποθανατίσω έστω στο ελάχιστο.
Και έτσι νιώθω ακόμα.


Αν θέλετε να διαβάζετε τις αναρτήσεις μέσα από το Facebook μεταβείτε στη σελίδα :: εδώ  ::



0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *