Το να φωτογραφήσεις μια punk rock συναυλία από την θέση τους θεατή ομολογώ δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Θα πρέπει να αποφύγεις το stage diving που στόχο έχει την φιλική συνάντηση μιας Dr. Martens με το κεφάλι σου,νερά και μπύρες που εκτοξεύονται από κάθε πλευρά και σκάνε ως κηλίδες στο φακό και το κυριότερο....να συγχρονιστείς με το χορευτικό μαζικό σπρώξιμο.
Ευτυχώς που αρκετά χρόνια τώρα έχει εκλείψει η παραδοσιακή ρουκέτα-ροχάλα, σήμα κατατεθέν μιας άλλης εποχής.
Πέρα από τις τεχνικές αυτές δυσκολίες,μπορώ να πω ότι το επιδιώκω...
Βέβαια μου στερεί ένα κομμάτι προσωπικής διασκέδασης. Δεν είναι λίγες οι φορές που είπα "μαλακία έκανα" ,δεν άφηνα τη μηχανή σπίτι να "χτυπηθώ" άνετα, ή δεν πήγαινα στο χώρο για τους φωτογράφους; Και εκεί χτυπάει ένα καμπανάκι που λέει "ώπα,μα τι λες τώρα;"
Αν άφηνες την μηχανή σπίτι ξέρεις πολύ καλά ότι θα σου έλειπε, θα έβλεπες σκηνές να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια σου και θα σιχτίριζες που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα η συλλογή εικόνων ενδιαμέσου τους εγκέφαλου.
Αν πάλι πήγαινες στην θέση για τους φωτογράφους, μπροστά από τον κόσμο ΟΚ, θα "είχες" την καλή φωτογραφία, αλλά θα λειτουργούσες σε ένα περιβάλλον αρκετά "αποστειρωμένο", ιδανικό για τους επαγγελματίες του είδους που ήρθαν να φωτογραφίσουν εκ μέρους κάποιου περιοδικού.
Αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στις 2 καταστάσεις κατέληξα ότι βρήκα ακόμη ένα λόγο μέσα στους πολλούς, που δε γουστάρω τους μεγάλους συναυλιακούς χώρους .
Έτσι κι αλλιώς το punk δε φτιάχτηκε για "μεγάλες πίστες".
Τι στο διάολο παίζουν εκεί μέσα;
*( Φώτος : The Casualties )
Αν θέλετε να διαβάζετε τις αναρτήσεις μέσα από το Facebook μεταβείτε στη σελίδα :: εδώ ::
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου